انکار و تردید نسبت به اسناد عادی

انکار و تردید نسبت به اسناد عادی

انکار و تردید نسبت به اسناد عادی در قانون

انکار و تردید نسبت به اسناد عادی چیست؟ انکار و تردید نسبت به اسناد عادی به چه معنی است؟ چه زمانی از انکار و تردید نسبت به اسناد عادی استفاده می شود؟ مهمترین نکات مربوط به انکار و تردید نسبت به اسناد عادی چیست؟ انکار و تردید نسبت به اسناد عادی چه شرایطی دارد؟ کارکرد یک وکیل پایه یک دادگستری در خصوص انکار و تردید نسبت به اسناد عادی چیست؟ بهترین زمان استفاده از انکار و تردید نسبت به اسناد عادی چیست؟ تفاوت انکار و تردید نسبت به اسناد عادی چیست؟ انکار و تردید نسبت به اسناد عادی و رسمی چه تفاوت هایی دارد؟ شباهت انکار و تردید نسبت به اسناد عادی چیست؟ مرجع تصمیم گیری کننده در خصوص انکار و تردید نسبت به اسناد عادی کدام نهاد است؟

انکار و تردید نسبت به اسناد عادی یکی از مرسوم ترین شیوه ها دفاع در برابر سند ارائه شده در دادگاه است. در واقع اگر یکی از طرفین سندی به دادگاه ارائه دهد که به ضرر طرف مقابل باشد. این فرد می تواند با انکار یا تردید نسبت به این سند آن را رد کند. از این رو می توان گفت که انکار و تردید نسبت به اسناد عادی یا رسمی نوعی دفاع در برابر سند ارائه شده در دادگاه است.

سوالی که در این مقاله می خواهیم به آن بپردازیم این است که اساسا چرا از انکار و تردید نسبت به اسناد عادی استفاده می شود و چگونه می توانیم این از ابزار مهم قانونی را در مسیر حقوقی یا کیفری استفاده کنیم؟ نکته ای که باید به آن توجه داشته باشید این است که مفهوم سند و انواع آن در قانون و همچنین تفاوت مفاهیم تردید و انکار از مهمترین عناصری است که در این مقاله باید به آن بپردازیم.

انکار و تردید نسبت به اسناد عادی و بررسی چند مفهوم

انکار و تردید نسبت به اسناد عادی را زمانی می توانیم به درستی درک کنیم که بتوانیم مفاهیمی مانند سند و انواع آن در قانون را به درستی متوجه شویم. به طور کلی سند یکی از مهمترین عناصر مورد استفاده قانون در جامعه و مسیرهای قضایی شناخته می شود. اگر بخواهیم تعریفی قانونی برای سند بیان کنیم می توانیم اینگونه بگوییم که سند به نوعی مشخص کننده نقش در جامعه است. بر اساس اسناد است که نقش هایی مانند مالک، وارث و … تعیین می شود. از این روست که قانون ساده تر می تواند حقوق افراد را مشخص کند.

هر وکیل حقوقی و کیفری به خوبی می داند که سند به عنوان یکی از مهمترین ادله های اثبات دعوی شناخته می شود. در کلام ساده تر طرفین دعوی برای اثبات ادعای خودشان در دادگاه از چند مسیر می توانند اقدام کنند که به این مسیرها ادله اثبات گفته می شود. سند یکی از مهمترین و قابل اتکا ترین این روش ها شناخته می شود.

نکته دیگری که باید به آن توجه داشته باشید این است که اسناد در قانون ایران به دو دسته رسمی و ساده ( عادی ) تقسیم شده است. اسناد رسمی اسنادی هستند که توسط نماینده تعیین شده قانون تدوین و ثبت شده باشد. به طور مثال سند تک برگ مالکیت به  عنوان یک سند رسمی شناخته می شود. این اسناد از اعتبار بالای قانونی برخوردار است. در مقابل سایر اسنادی که چنین ویژگی را نداشته باشند یعنی در حضور نماینده قانون تدوین و ثبت نشده باشد به عنوان یک سند عادی شناخته می شود. یک سند دست خط و یا یک قولنامه از جمله اسناد غیر رسمی یا عادی شناخته می شود. گرچه این اسناد نیز اعتبار قانونی دارند و می توان به عنوان ادله اثبات از آن استفاده کرد. اما انکار و تردید نسبت به اسناد عادی بسیار ساده تر از اسناد رسمی صورت می گیرد. این نکته بسیار مهمی است که باید به آن توجه داشته باشید.

انکار و تردید نسبت به اسناد عادی و معنای آن

همانطور که گفته شد استفاده از اسناد در دادگاه های حقوقی یا کیفری به عنوان ادله اثبات کاری بسیار مرسوم محسوب می شود. زمانی که در یک دادگاه یکی از طرفین از سند به عنوان ادله اثبات استفاده می کند، طرف مقابل سه واکنش مختلف می تواند نسبت به این مسئله داشته باشد. اول این که سند را قبول کند. یعنی تایید کند که این سند سالم و قانونی است. دوم این که در برابر آن سکوت کند و سوم این که نسبت به آن انکار یا تردید از خود نشان دهد. در کلام  ساده تر انکار و تردید نسبت به اسناد عادی یا رسمی از مهمترین شیوه های دفاع از خود در دادگاه های حقوقی یا کیفری شناخته می شود.

نکته مهمی که باید بدانید این است که سکوت در برابر سند از دید قانون برابر با قبول سند است. گرچه تفاوت هایی در جزئیات آن وجود دارد که بهتر است از یک وکیل حقوقی تهران یا شهرستان نسبت به آن پرس و جو کنید. حال سوالی که وجود دارد این است که یک فرد چگونه می تواند نسبت به انکار و تردید نسبت به اسناد عادی اقدام کند؟

انکار و تردید نسبت به اسناد عادی و شیوه انجام آن

به طور کلی فرد برای انکار و تردید نسبت به اسناد عادی یک مسیر ساده و مشخصی دارد. در واقع انکار بدین معنی است که فرد به طور کلی این سند را از اعتبار ساقط بداند. به طور مثال در خصوص مهر پای سند و یا در خصوص خط نوشتاری و یا در خصوص هر نوع ویژگی مهم دیگر سند دلایلی داشته باشد که نشان دهد این سند واقعی نیست و به صورت جعلی ایجاد شده است.

اما تردید بدین معنی است که فرد این اسناد را قبول نمی کند اما نمی خواهد و یا نمی تواند به هر دلیلی این اسناد را جعلی بماند. تفاوت اصلی تردید و انکار در این است که در انکار فرد به نوعی سند را جعلی می خواند. حال اگر این سند جعلی نباشد فرد ارائه کننده سند می تواند نسبت به تهمت وارد شده شکایت کند. این ها مهمترین نکاتی است که شما باید در خصوص انکار و تردید نسبت به اسناد عادی به آن ها توجه ویژه ای داشته باشید.