شکار بدون مجوز حیوانات

شکار بدون مجوز حیوانات

صید و شکار بدون مجوز حیوانات چه مجازاتی دارد؟

شکار بدون مجوز حیوانات جرم است؟ چرا شکار بدون مجوز حیوانات جرم محسوب می شود؟ مهمترین مجازات شکار بدون مجوز حیوانات چیست؟ چه مجازاتی برای شکار بدون مجوز حیوانات در نظر گرفته شده است؟ آیا مجازات تعیین شده برای شکار بدون مجوز حیوانات به اندازه کافی بازدارندگی دارد؟ شکار بدون مجوز حیوانات چه عواقبی دارد؟ شکار بدون مجوز حیوانات در چه مواردی جرم است؟ کارکرد یک وکیل پایه یک دادگستری در خصوص شکار بدون مجوز حیوانات چیست؟ چگونه می توان نسبت به شکار بدون مجوز حیوانات شکایت کرد؟ مرجع رسیدگی کننده به شکار بدون مجوز حیوانات کدام نهاد قضایی است؟

شکار بدون مجوز حیوانات یکی از رایج ترین جرایمی است که در کشورهایی مانند ایران رخ می دهد. در واقع یکی از عمده ترین مسائل و مشکلات ایران در کنار مسائل اقتصادی و فرهنگی، مسئله محیط زیست است. در واقع محیط زیست ایران روز به روز در حال ضعیف تر شدن است. هر ساله تعداد تالاب های بیشتری در ایران رو به خشکی می روند و زمین خواران درصد بیشتری از جنگل ها را به نابودی می کشانند. در این بین افرادی نیز هستند که تحت عنوان شکارچی اقدام به شکار گونه های مختلف جانوری می کنند. حال بسیار دیده شده است که در بین این شکارها، انواع نادر و روبه انقراضی وجود دارد. از این رو قانون به عنوان اصلی ترین عامل و ابزار حفظ منافع اجتماعی موظف است جلوی این چنین رفتارهایی را بگیرد. بنابراین در ادامه می خواهیم به این سوال پاسخ دهیم که آیا شکار بدون مجوز حیوانات از دید قانون جرم انگاری شده است؟ اگر چنین است چه مجازاتی برای آن در نظر گرفته شده است؟ برای پاسخ به این دست سوالات می توان از یک وکیل کیفری با تجربه در این حوزه کمک گرفت.

چرا شکار بدون مجوز حیوانات جرم است؟

شکار بدون مجوز حیوانات را می توان جرم دانست، اما چرا؟ در واقع قانون در بخش کیفری این قدرت را دارد که بر اساس مفهوم جرم و اثبات جرم در زندگی یا جان و مال فرد دخل و تصرفی داشته باشد. از این رو مفهوم جرم و تعریف آن برای قانون بسیار مهم و پر اهمیت محسوب می شود. در کلام ساده تر قانون هر فعلی را جرم نمی داند و پروسه خاصی را برای این تعریف در نظر گرفته است.

در کلام ساده تر اگر بخواهیم بگوییم جرم از نظر قانون زمانی اتفاق می افتد که سه رکن مادی، معنوی و قانونی برای آن فعل به صورت همزمان اثبات شود. رکن مادی به اثرات منفی و قابل اثبات فعل می پردازد. در واقع اگر جرم دارای اثری منفی و قابل اثبات باشد رکن مادی برای آن صدق می کند. همچنین قانون در رکن معنوی به انگیزه و نیت فاعل نگاه می کند. به عبارتی اگر ثابت شود فاعل بر اساس دانش و آگاهی قبلی و بر اساس اختیار و اراده اقدام به انجام فعل کرده باشد رکن معنوی برای وی ثابت می شود. در رکن قانونی نیز به مصادیق ذکر شده در قانون توجه می شود. در کلام ساده تر بر اساس ماده دو قانون مجازات اسلامی اگر قانونگذار در خصوص فعلی سکوت کرده باشد عملا نمی توان آن فعل را جرم تلقی کرد. بر این اساس اگر بخواهیم به شکار بدون مجوز حیوانات نگاه کنیم متوجه می شویم که این فعل دارای اثرات منفی و قابل اثبات است. شکار حیوانات بدون کسب اجازه از سوی متولی امر و یا صاحب آن ( در مورد حیوانات اهلی مانند گوسفند و … ) عملا زیان ده محسوب می شود. بنابراین رکن مادی برای آن اثبات می شود. همچنین معمولا فرد با انگیزه ای مشخص اسلحه به دست می گیرد و به شکار می پردازد. در کلام ساده تر نمی توان عواملی مانند شانس و یا اتفاق را در این خصوص دخیل دانست. بنابراین شکار بدون مجوز حیوانات تا به اینجا دارای دو رکن مادی و معنوی است. در خصوص رکن قانونی این جرم در ادامه توضیح خواهیم داد.

شکار بدون مجوز حیوانات در قانون

شکار بدون مجوز حیوانات درست مانند هر جرم دیگری باید در قانون مصداق یا تعریفی داشته باشد. این نکته ای است که هر وکیلی در حوزه کیفری مانند یک وکیل جنایی به آن آگاه است. در خصوص شکار بدون مجوز حیوانات مواد قانون 679 و 680 به صراحت در این خصوص صحبت کرده است.

قانونگذار در ماده 679 و بر اساس اصل قانون اساسی مبنی بر این که منافع فرد نباید در جهت از بین بردن حقوق فرد دیگری در جامعه باشد، بیان کرده است که هر نوع شکار حیوانات حلال گوشت متعلق به فردی دیگر و یا شکار حیواناتی که قانون و دولت آن ها را ممنوع کرده باشد، مشمول مجازات حبس تعزیری نود روز تا شش ماه حبس و یا پرداخت جزای نقدی 150 تا 300 هزار تومان خواهد شد. همچنین بر اساس ماده 680 قانون مجازات اسلامی هر فردی اقدام به شکار بدون مجوز حیوانات وحشی و محافظت شده کرده باشد مشمول مجازات سه ماه تا سه سال حبس و یا پرداخت جزای نقدی 150 هزار تا یک میلیون و 800 هزار تومان خواهد شد.

در کنار مواد قانونی ذکر شده سازمان حفاظت از محیط زیست نیز قوانین خاصی در این خصوص وضع کرده است. اما در کل می توان گفت که عملا مجازات های مشخص شده چندان بازدارندگی خوبی ندارند. در واقع شاید مهمترین فاکتور این مجازات را بتوان حبس دانست که با توجه به تعزیری بودن آن و همچنین قابل تبدیل شدن آن به جزای نقدی عملا قدرت خود را از دست می دهد. از طرف دیگر با توجه به این که جزای نقدی تعیین شده در قانون مربوط به سال های دور است و با توجه به افزایش تورم در اقتصاد ایران، عملا این جزای نقدی قدرت خود را از دست داده است. از این رو به نظر می رسد قانونگذار در این خصوص باید بازنگری های کلی داشته باشد. در واقع اگر قانون بخواهد جلوی روند نابودی محیط زیست و شکار بدون مجوز حیوانات را بگیرد با این دست از قوانین چندان قدرت عمل خاصی نخواهد داشت و به موفقیت خاصی نخواهد رسید.